Geboren in de eerste helft van de jaren zeventig heb ik aan die tijd nog herinneringen waarvan ik lang dacht dat ze dat voorgoed zouden blijven. Daaronder bijvoorbeeld oranje-bruine interieurs met donkere houtsoorten en koperkleurige accenten. Ook mannen met volle baarden en/of snorren waren kenmerkend.
De woningbouw uit die tijd bestond veelal uit eindeloos doorgepunnikte ‘bloemkoolwijken’: fijnmazige, verbrokkelde structuren met veel nisjes, balkonnetjes, hoekjes, plaatsjes en bielzen plantenbakken. Al met al tamelijk onoverzichtelijk, tuttig en in mijn beleven niet erg aangenaam.Gevoed door automatisering en digitalisering ontwikkelde zich vanaf de tweede helft jaren tachtig een economische bloei waarvan politici proclameerden dat er nooit een eind aan zou komen. Ook ikzelf was vol vooruitgangsgeloof en inmiddels overtuigd dat de jaren zeventig-esthetiek een objectieve wansmaak betrof die de mensheid gelukkig voorgoed achter zich had gelaten.
Ondertussen weten we beter: de economie bleek ouderwets conjunctuurgevoelig en ook in de seventies stijl zijn cyclische tendensen aan te wijzen. Mannen met volle baarden en snorren zijn alweer jaren hip. Interieurs staan weer vol donkerbruin meubilair en koperkleurige lampen. Zelfs de gatenplant heeft zijn herintrede gedaan!
Ook in de architectuur zijn de jaren zeventig helemaal terug. Onder het pseudoniem ‘pixelarchitectuur’ zijn de bloemkoolwijken wedergekeerd, in verticale vorm dit keer. In tal van steden zie je ze momenteel verrijzen: aangevreten megabouwblokken met verschoven stapelingen, nisjes, balkonnetjes en begroeide daken.
Destijds zowel als nu kwam inspiratie voor een groot deel uit Denemarken. In de jaren zeventig golden de woonwijken van Utzon als voorbeeld, tegenwoordig maken de spectaculaire megawoonblokken van Bjarke Ingels school. Beter goed gejat dan slecht bedacht, maar de kwaliteit van de klonen blijft in beide gevallen ver achter bij die van de originelen. Als je het doet, doe het dan goed. Ongeacht stijl, mode of trend is topkwaliteit immers altijd ‘bij de tijd’.Ronald Schleurholts, directeur-architect cepezed, DelftCobouw, 14 december 2016
De woningbouw uit die tijd bestond veelal uit eindeloos doorgepunnikte ‘bloemkoolwijken’: fijnmazige, verbrokkelde structuren met veel nisjes, balkonnetjes, hoekjes, plaatsjes en bielzen plantenbakken. Al met al tamelijk onoverzichtelijk, tuttig en in mijn beleven niet erg aangenaam.Gevoed door automatisering en digitalisering ontwikkelde zich vanaf de tweede helft jaren tachtig een economische bloei waarvan politici proclameerden dat er nooit een eind aan zou komen. Ook ikzelf was vol vooruitgangsgeloof en inmiddels overtuigd dat de jaren zeventig-esthetiek een objectieve wansmaak betrof die de mensheid gelukkig voorgoed achter zich had gelaten.
Ondertussen weten we beter: de economie bleek ouderwets conjunctuurgevoelig en ook in de seventies stijl zijn cyclische tendensen aan te wijzen. Mannen met volle baarden en snorren zijn alweer jaren hip. Interieurs staan weer vol donkerbruin meubilair en koperkleurige lampen. Zelfs de gatenplant heeft zijn herintrede gedaan!
Ook in de architectuur zijn de jaren zeventig helemaal terug. Onder het pseudoniem ‘pixelarchitectuur’ zijn de bloemkoolwijken wedergekeerd, in verticale vorm dit keer. In tal van steden zie je ze momenteel verrijzen: aangevreten megabouwblokken met verschoven stapelingen, nisjes, balkonnetjes en begroeide daken.
Destijds zowel als nu kwam inspiratie voor een groot deel uit Denemarken. In de jaren zeventig golden de woonwijken van Utzon als voorbeeld, tegenwoordig maken de spectaculaire megawoonblokken van Bjarke Ingels school. Beter goed gejat dan slecht bedacht, maar de kwaliteit van de klonen blijft in beide gevallen ver achter bij die van de originelen. Als je het doet, doe het dan goed. Ongeacht stijl, mode of trend is topkwaliteit immers altijd ‘bij de tijd’.Ronald Schleurholts, directeur-architect cepezed, DelftCobouw, 14 december 2016
